گذر و نظری سبک‌شناختی در نوشته‌های بابا افضل کاشانی

بابا افضل از حکیمان، نویسندگان و شاعران بزرگ نیمه دوم سده ششم و آغاز سده هفتم است. روزگاری که از یک‌سو بیشتر دانشمندان نوشته‌های خویش را به عربی می‌نوشتند و از دیگر سو، نثر فارسی به تکلف و تصنع بسیار دچار شده بود. در چنین روزگاری بابا افضل تقریباً همه آثار خویش را به زبان فارسی شیوا و رسایی نوشت که نه سره‌گرا بود و نه عربی‌گرا و نه مصنوع و متکلف، و از این راه به زبان فارسی خدمت بزرگی کرد. بسامد واژگان فارسی، ترکیب‌سازی-های زیبا و شیوا، معادل‌سازی برای اصلاحات علمی و فلسفی، ترکیب‌های عطفی و توضیحی، جمله‌بندی‌های کوتاه، آوردن بخش‌های فرعی جمله مانند مفعول، متمم، قید و... بیشتر پس از فعل، واژگان و ترکیبات کم‌کاربرد، واژگان فریبنده وکاربرد واژگان و ترکیبات در معانیی جز معانی امروزی، برخی از ویژگی‌های سبکی زبان او هستند که در این مقاله با آوردن نمونه‌هایی بررسی شده‌اند.